Maar op de avond zelf ging het uiteindelijk veel meer over je relatie met je kinderen, je familie e.d. wanneer deze niet (meer) geloven. Over verdriet en onmacht ging het daarom ook.
Over EN je vertrouwen op God EN je idee dat onze God zijn (doop)belofte soms helemaal niet na lijkt te komen. Ingewikkeld om na te denken hoe onze menselijke verantwoordelijkheid (kiezen niet of wel te geloven) zich verhoudt tot Gods almacht en keuzes.

Heel vaak voelen we ons verantwoordelijk maar blijken we zelf zo weinig te kunnen doen…
Dus ging de avond ook veel over gebed…

• De dagelijkse gebeden die we jarenlang vaak al doen voor onze geliefden
• Je gevoel van machteloosheid, je boosheid of je verdriet wat je wel of niet met God durf en kan delen
• De noodzaak om te blijven bidden, als het enige ‘wapen’  wat we nog hebben in de strijd tegen ongeloof en twijfels

Al met al een indringende en emotionele avond, waarin we samen van hart tot hart met elkaar spraken en konden delen wat ons bezig houdt.
En zo oefenden we met elkaar eigenlijk ook ‘evangeliseren’: het leren delen van je geloof en je leven…