Zegenrijk leven, dat wil je toch?
In ’t artikel geloofproeverij lees je vijf tips om zegenrijk te leven: bidden, luisteren, samen eten, anderen dienen en je verhaal doen. Het blijkt zegenrijk voor anderen én voor jezelf.
In dit artikel wil ik een aantal voorbeelden geven wat er zomaar gebeurt als je een of meer van die vijf dingen ‘bewust’ in je dagelijkse leven vorm geeft.
Luisteren naar iemand
Een kennis van me (die samen met mij in een bestuur van een vereniging zit) spreek ik elke twee weken wel. Na een vergadering vraag ik “hoe gaat het eigenlijk met jouzelf, en met je bedrijf?”
Een terloopse vraag, eigenlijk. Maar S valt stil.
En dan zegt ze “niet goed. K en ik gaan uit elkaar. Het werkt niet meer. Over twee weken gaat hij verhuizen.”
Ik kijk haar aan. Ik ben stil. Het is heel persoonlijke info, die ik zeker niet van haar, zomaar na een vergadering, verwacht te horen.
Zij is ook stil.
“Wat rot voor jou. En voor K”, zeg ik dan. “Wat vreselijk.”
“We hebben het twee jaar geprobeerd. Het gaat gewoon niet. Dit is het beste, denk ik”
Ik kijk haar weer aan. Ben stil. En vraag dan “En over twee weken?”
“Ik red het wel alleen. Vast wel.”
Als ik wat later afscheid neem vraag ik het gewoon. “He, dit is allemaal zo ingewikkeld voor jou. Vind je het OK als ik voor je bid? En kan ik je ook nog op een andere manier helpen?”
Dan is het weer heel stil.
“Ik ben katholiek opgegroeid. Mijn oma bad ook altijd voor mij. Doe maar. Misschien helpt het.”
Mijn vrouw en ik hebben weken voor haar gebeden. En drie keer heb ik even m’n mobiel gepakt en vertelde ze me hoe het met haar was.
Samen eten
S is een week alleen als ik haar weer tegen kom. Ze vertelt dat ze het heel druk heeft. Haar bedrijf loopt bijna te goed. Ze heeft nauwelijks tijd om gezond te eten, vertelt ze.
Inkoppertje!
“Heb je zin om bij ons aan te schuiven deze week”, vraag ik. “Gewoon om half zes binnenkomen, mee eten en daarna als je wilt snel weer door voor het werk dat in de avond nog moet”.
Ze pakt meteen haar agenda. Over 5 dagen. Half zes. Ze lust alles, “behalve vis!”
Een paar dagen later eten we samen. We hebben zelfs een kom soep vooraf met wat stokbrood. Zo creëer je tijd en gezelligheid. En daarmee ruimte voor gesprek. Luisteren, delen, stil zijn. Aandacht. Een vorm van liefde.
S vertelt dat ze gaat verhuizen. D’r huis is nu te duur voor haar alleen. En ze vond een leuk pand ergens anders om te huren. Ze vertelt over dat huis, over het afscheid met d’r man, over haar moeder… Het is goed.
Na afloop lees ik een stukje uit een dagboek van Anselm Grün over tijd nemen voor verdriet. Hij schrijft over Jezus die huilt. En we zijn samen even stil.
“Dat is mooi”, zegt ze. “daar neem ik zelf nooit tijd voor. Maar mooi. Dank je wel!”
“Graag gedaan. En kom je weer eens eten. Geen enkele moeite voor ons, en voor jou handig!”
Ze gaat aan het werk. En komt volgende week weer. Tijd samen. Iets van God laten zien. Luisteren en eten. Meer is het niet. Minder ook niet.
